Spektakl “Ściana z widokiem” | Polska
Twórcy: Grupa Coincidentia
Autor tekstu: Robert Jarosz
Reżyseria: Konrad Dworakowski
Muzyka: Robert Jurčo
Scenografia: Konrad Dworakowski
Multimedia: Sebastian Łukaszuk, Konrad Dworakowski
Współpraca scenograficzna: Małgorzata Tarasewicz-Wosik
Konsultacje pedagogiczne: Mariola Wojtkiewicz
Warsztaty wizualne: Martyna Dworakowska
Reżyseria świateł: Bogusław Kasperuk
Obsada: Dagmara Sowa (Orso), Paweł Chomczyk (Kuba), Krystian Chomczyk (Dziecko) Robert Jurčo, Konrad Dworakowski (muzyka na żywo)
Spektakl Grupy Coincidentia - laureata Konkursu na Projekt Wydarzenia Artystycznego dla Dzieci i Młodzieży - został zrealizowany przy współpracy Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu w ramach 23. Biennale Sztuki dla Dziecka - Spotkanie jako sztuka. Projekt sfinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury, Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu oraz Miasta Białystok.
Premiera: 10 sierpnia 2021
Data: 27 sierpnia 2023 / niedziela
Godzina: 17:00
Miejsce: Scena Art_Inkubatora w Fabryce Sztuki w Łodzi, ul. Tymienieckiego 3
Bilety: 35 zł (ulgowy) / 45 zł (normalny)
Sprzedaż biletów: od 21 lipca 2023 / przez portal kicket.com (płatność online) / w biurze festiwalowym (płatność gotówką lub kartą/zbliżeniowo)
Czas trwania: 80 minut (bez przerw)
Wiek widzów: 12+
Spektakl w języku polskim.
Spektakl tłumaczony będzie na Polski Język Migowy (PJM).
Po wydarzeniu zapraszamy na rozmowę z twórcami.
Rozmowę poprowadzi Stanisław Godlewski.
Rozmowa prowadzona będzie w języku polskim.
OPIS SPEKTAKLU
Bliskość, czułość, obecność. Pojęcia tak ważne dla każdego z nas, niezbędne do budowania relacji i bezpiecznej wizji świata, w jednym krótkim momencie znalazły się w opresji. Ledwie zdołaliśmy je wypowiedzieć, polubić, a już tracimy je z oczu, w wyniku zamknięcia i narastającej samotności. A może pustka, którą odczuwamy zawsze gdzieś w nas była, tylko teraz widzimy ją wyraźniej? W tej pustce szukamy nowych pojęć, inne redefiniujemy.
W spektaklu “Ściana z widokiem” próbujemy to zrobić za pomocą metafory, w przekonaniu, że tylko ona pozwoli nam lepiej zrozumieć świat. Posługując się materiałami z warsztatów twórczych z dziećmi i młodzieżą, tworzymy model, który w poetycki sposób przymierzamy do rzeczywistości postrzeganych w skali mikro i makro. Świat Kuby - głównego bohatera spektaklu - jest kosmosem, który można zamknąć w małym akwarium, a zarazem nie mieści się w wyobrażalnych granicach. Samotność jest jednocześnie samotnością jednego dziecka i samotnością nas wszystkich. Wraz z bohaterem szukamy antidotum na tę pustkę.
W wyobrażonym przez nas świecie może być nim spotkanie. Płynącą z niego przyjemność i radość wyrażamy poprzez sztukę. Sztuka jest dla nas drzwiami, które próbujemy stworzyć na naszej symbolicznej ścianie. Bruno Schulz pisał w “Samotności”: “Nie ma pokoju tak zamurowanego, żeby się na takie drzwi zaufane nie otwierał”. Z udziałem widzów spektaklu spróbujemy takie drzwi “zainsynuować”, zadając pytanie, nie tyle o to co za nimi jest, ale jak do nich dojść.
FRAGMENTY RECENZJI
“Ściana z widokiem” opowiada konkretną historię - o samotności i roli sztuki w poszukiwaniu bliskości z ludźmi. Ale poniekąd może być też opowieścią o emocjach nas wszystkich, jakich doświadczyliśmy szczególnie w czasach pandemii. Podczas niej na głowie stanęło wszystko, a samotność, poczucie pustki i niepewności zaczęły doskwierać jeszcze bardziej.”
(Monika Żmijewska, “Gazeta Wyborcza”)
NAGRODY
- Nagroda aktorska 35 Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Walizka w Łomży dla Pawła Chomczyka za rolę Kuby w spektaklu "Ściana z widokiem"
INFORMACJE O TWÓRCACH
Grupa Coincidentia - to niezależny teatr ożywionej formy, założony w 2009 roku i do chwili obecnej prowadzony przez Dagmarę Sowę i Pawła Chomczyka (absolwentów białostockiego Wydziału Sztuki Lalkarskiej Akademii Teatralnej). Grupa ma na koncie kilkanaście spektakli, stworzonych we współpracy m.in. z takimi twórcami jak: Michael Vogel, Łukasz Kos, Christiane Zanger, Paweł Aigner, Michał Walczak, Robert Jarosz, Christoph Bochdansky, Paweł Passini, Robert Drobniuch, Konrad Dworakowski. Przedstawienia Coincidentii były prezentowane na licznych festiwalach w Europie, Azji, Ameryce Północnej i zostały uhonorowane wieloma nagrodami, w tym: The Bank of Scotland Herald Angel, Total Theater Award Edynburg, Grand Prix Festiwalu Konteksty w Poznaniu, czy Grand Prix MFTL w Toruniu. W centrum zainteresowań Coincidentii leży współczesny teatr wielu środków wyrazu, ze szczególnym uwzględnieniem teatru lalkowego. Coincidentia prowadzi stałą współpracę z niemiecką niezależną sceną Lindenfels Westfluegel w Lipsku oraz duetem Figurentheater Wilde&Vogel. Przedstawienia Grupy Coincidentia gościły na ponad stu festiwalach oraz na kilkudziesięciu scenach impresaryjnych w Polsce, Niemczech, Słowacji, Ukrainie, Austrii, Szwajcarii, Francji, Holandii, Belgii, Włoszech, Danii, Wielkiej Brytanii, USA, Japonii. Grupa Coincidentia trzykrotnie znalazła się w ścisłej czołówce, z czego dwukrotnie uplasowała się na pierwszym miejscu, polskich teatrów najczęściej wyjeżdżających za granicę, w corocznych podsumowaniach Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie. Spektakle Grupy zostały uhonorowane ponad czterdziestoma nagrodami, wyróżnieniami i nominacjami, z których większość została przyznana przez kapituły jurorskie festiwali teatralnych o zasięgu ogólnopolskim i międzynarodowym. W podsumowaniach “Najlepszy, najlepsza, najlepsi” czasopisma Teatr, spektakle Grupy zostały wyróżnione kilkanaście razy. Przedstawienia Coincidentii czterokrotnie znalazły się w finale programu “Teatr Polska” Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie.
W roku 2016 Grupa Coincidentia powołała do życia Siedlisko Kultury Solniki 44 - ulokowane w lesie, w podlaskiej gminie Zabłudów. Jest to niezależny ośrodek, wyposażony w profesjonalną scenę teatralną. Dotychczasowa działalność Solnik 44 zaowocowała kilkudziesięcioma prezentacjami spektakli teatralnych, w tym kilkoma prapremierami, pokazami efektów warsztatów artystyczno-edukacyjnych oraz prezentacjami sesyjnymi i dyskusjami panelowymi. Solniki 44 odwiedziły rzesze widzów z Polski, Niemiec, Czech, Słowacji, USA, Francji, Białorusi, Wielkiej Brytanii i Belgii, a partycypantami wydarzeń byli artyści, producenci, kuratorzy, organizatorzy festiwali z Polski, Niemiec, Czech, Słowacji, Holandii, Izraela, Wielkiej Brytanii i USA. Ośrodek stał się miejscem produkcji niezależnego teatru, sceną impresaryjną, przestrzenią organizacji działań edukacyjnych i prospołecznych, m.in. w ramach programu “Lato w teatrze” Instytutu Teatralnego m. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie. W roku 2018 ośrodek zainicjował działalność Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego w Lesie - LasFest, a w roku 2020 powołał do życia LasKids - festiwal adresowany do publiczności dziecięcej. W ich ramach prezentowane są najciekawsze propozycje teatrów niezależnych, działania laboratoryjne, koncerty, pokazy studenckie, rozmowy z artystami, pokazy filmowe, czy niekonwencjonalne wydarzenia łączące sztukę z naturą.
Coincidentia to zbieg, skrzyżowanie dróg, na którym spotykają się w sposób nieprzypadkowy, choć czasem trudny do wyjaśnienia, fronty kreatywnych idei. Coincidentia to utopijne dążenie do ocierania się o przestrzenie, w których przenikają się i w harmonijny sposób współistnieją przeciwieństwa. Coincidentia to łączenie autonomicznych dróg twórczych artystów, penetrujących różne przestrzenie życia teatralnego. Grupa Coincidentia to teatr, w którym zbiegają się przeciwieństwa.
Konrad Dworakowski - reżyser, aktor, scenograf, autor tekstów. Absolwent i wykładowca białostockiego Wydziału Sztuki Lalkarskiej Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie (obecnie Filia w Białymstoku). Pierwsze prace realizował w 1999 roku w stołecznym Teatrze Lalka (“Ale jajo” według tekstu Theodora Seussa Geisela) i Teatrze Banialuka w Bielsku-Białej (zespołowa reżyseria “Szopki don Cristobala” Federico Garcíi Lorki). Następnie reżyserował spektakle w najistotniejszych polskich instytucjach z kręgu teatrów lalkowych i skierowanych do młodego widza, m.in. w: szczecińskim Teatrze Lalek “Pleciuga”, Teatrze im. Hansa Christiana Andersena w Lublinie, Teatrze Dzieci Zagłębia im. Jana Dormana w Będzinie, warszawskim Teatrze Guliwer, krakowskim Teatrze “Groteska”, Teatrze Lalek Arlekin oraz Teatrze Lalki i Aktora “Pinokio” w Łodzi oraz wrocławskim Teatrze Lalek. Jego twórczość nie ogranicza się jedynie do przedstawień lalkowych. Uprawia teatr formy, lalek, plastyczny, przy czym nie używa lalek w każdym przedstawieniu. Dworakowski stworzył szereg przedstawień w teatrach, których repertuar skierowany jest do szerokiego (niekoniecznie młodszego) grona odbiorców. Pracował m.in. we Wrocławskim Teatrze Pantomimy im. Henryka Tomaszewskiego, Instytucie Teatralnym i Teatrze Ochoty w Warszawie, Teatrze CHOREA czy Narodowym Starym Teatrze w Krakowie. Współpracował również z telewizją, gdzie był autorem animacji lalkowych w programach telewizyjnych “Ulica Sezamkowa” i “Gumitycy”. Dworakowski jest również autorem scenariuszy i tekstów piosenek. Prowadzi też autorskie warsztaty z teatru formy. Tworzy spektakle, zarówno dla dzieci, jak i dorosłych widzów. Jak sam mówi, jego teatr jest wszechstronny jeśli chodzi o odbiorcę, repertuar, estetykę i charakter. Sięga zarówno po teksty tworzone z myślą o młodszych odbiorcach, jak baśnie Andersena czy braci Grimm, klasyki powieści dziecięcej, jak “Pinokio”, “Król Maciuś I”, “Czarnoksiężnik z krainy Oz” czy “Pippi Pończoszanka”, ale także po teksty Brunona Schulza, Olgi Tokarczuk, Franza Kafki czy Miguela de Cervantesa.
W latach 2003-2005 Dworakowski był kierownikiem literackim Teatru Guliwer w Warszawie. Przez dekadę (2009-2019) pełnił funkcję dyrektora naczelnego i artystycznego łódzkiego Teatru “Pinokio”. W trakcie swojej kadencji zrealizował m.in. pomysł stworzenia międzynarodowego festiwalu “Teatralna Karuzela”, określanego jako “przegląd sztuki współczesnej dla dzieci, młodzieży i ich najbliższych”. Inicjował projekty o charakterze rewitalizacyjnym i prospołecznym, m.in. “Punkty Kultury”, skoncentrowane na artystycznej aktywizacji dzieci i młodzieży zagrożonej marginalizacją, czy “Wjeżdżamy w bramy”, “Bramogranie”, “Staropolescy” - projekty rozgrywające się w bramach i na podwórkach łódzkiego osiedla Stare Polesie.
Jest wykładowcą Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi oraz studiów podyplomowych Pedagogika Teatru przy Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego.
Dworakowski jest laureatem kilkunastu nagród i wyróżnień, m.in.: Złotej Maski za najlepsze przedstawienie sezonu 2009/2010 w teatrach lalkowych za spektakl “Bruno Schulz - Historia występnej wyobraźni”, nagrody za reżyserię przedstawienia “Balladyny i romanse” na I Festiwalu Małych Prapremier w Wałbrzychu (2013) i wyróżnienia za umiejętny dobór konwencji w spektaklu “Łysek z pokładu Idy” na 45. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych (2021). Inne ważne produkcje: “Mikrokosmos” Teatru Pantomimy we Wrocławiu, “Chłopcy z Placu Broni” Teatru “Pinokio” w Łodzi, “Don Kichot” stworzony w kooperacji Grupy Coincidentia i Teatru “Pinokio” w Łodzi, “Król Maciuś I” Teatru Banialuka w Bielsku-Białej, “Dumanowski side A” Teatru Starego w Krakowie. Na początku 2022 roku w Teatrze Dramatycznym w Kłajpedzie wyreżyserował pierwszy litewski przekład “Bajek robotów” Stanisława Lema.
Robert Jarosz - urodzony w 1982 roku, w Białymstoku. Absolwent reżyserii Wydziału Sztuki Lalkarskiej Akademii Teatralnej w Warszawie. Jeden z najciekawszych dramatopisarzy młodego pokolenia. Jego nagrodzone, opublikowane i wystawione sztuki, to: “W beczce chowany”, “Bez podłogi”, “Szczurzysyn”, “Wnyk”, “W brzuchu wilka”. Wielokrotny laureat konkursu na sztukę teatralną, organizowanego przez Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu. Teksty jego autorstwa były czytane na prestiżowych festiwalach teatralnych w Gdyni i Warszawie. Spektakl Opolskiego Teatru Lalki i Aktora “Wnyk” został zgłoszony do Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej i jako jedyny spośród wielu propozycji dla dzieci i młodzieży otrzymał dwie nagrody jury: dla Roberta Jarosza za tekst i dla Bogusława Kierca za reżyserię. Tekst “Wnyka” opublikował miesięcznik “Dialog” (2011, nr 2).
Robert Jarosz jest również reżyserem przedstawień dla dzieci, m.in. inscenizacji “Gdzie jest Pinokio?” według Carla Collodiego, prezentowanej w całej Polsce w ramach akcji “Lato w teatrze”, a także nowatorskich propozycji dla najmłodszego widza: “Dudiego bez piórka” w Teatrze Baj Pomorski w Toruniu, “Audiopyłków” i “Szczurzegosyna” w Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu, “Słonia i kwiatu” w Białostockim Teatrze Lalek, “Krzywiryjka” we Wrocławskim Teatrze Lalek. Od sezonu 2012/2013 kierownik artystyczny Teatru Lalek Guliwer w Warszawie, gdzie w 2015 zrealizował przedstawienia “Brzydkie kaczątko” i “Sonia śpi gdzie indziej”. W 2016 w Teatrze Animacji w Poznaniu wyreżyserował tekst własnego autorstwa pt. “Lustrzana chmura” - spektakl zakwalifikował się do finału 22. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej i zdobył nagrodę za scenografię.
LINKI
